De vorige plaat van Kai Strauss, het in 2017 verschenen "Getting Personal", ontdekte ik pas twee jaar geleden toen ik me deze plaat kon aankopen tijdens zijn concert in de MOD, in Hasselt. Dit keer ben ik er gelukkig weer wat sneller bij, en dit met de hulp van Continental Record Services, want het in een bijzonder fraaie hoes gestoken "In My Prime" verschijnt op 27 november bij dit Nederlandse label. Bij beluisteringen van zijn nieuwe acht originele nummers, als de opener "Going To London" en het daarop volgende en tevens de tweede single "In My Prime" van deze plaat, die spreken tot zijn vermogen om op een creatieve manier traditionele paden te bewandelen, weet je direct dat het weer goed zit.

Als tiener anno jaren ’80, was Strauss fan van Buddy Guy, Jimmy Rogers, Jimmie Vaughan en B.B. King. Meer dan vijftien jaar lang tourde Strauss wereldwijd als gitarist met Memo Gonzalez & The Bluescasters, ontmoette hij veel collega muzikanten (als o.a. Sugar Ray Norcia, Doug Jay, Darell Nullish, Boyd Small, Sax Gordon en Keith Dunn, die meewerkten aan zijn debuut album) en bouwde hij zijn reputatie als blues artiest op. Via Memo Gonzalez geraakte Strauss bevriend met bassist Erkan Ozdemir, die nog altijd (nu vaak samen met zijn zonen) in de Europese tour band van Gonzalez actief is. Nadat hij Gonzalez’ band verliet, was Strauss éérst actief met The Kai Strauss Band, een kwartet dat bestond uit Kai Strauss, Jeffrey Amankwa (zang), Wolfgang Roggenkamp (keys) en Alex Lex (drums, percussie). Hun debuut album "This Time" (2012) was geen zuiver blues album, maar had ook soul, reggae en ska invloeden. Momenteel is Kai Strauss actief met zijn eigen band, The Electric Blues All Stars.

Strauss volgt als moderne bluesman al jaren consequent het ingeslagen pad. Na "Electric Blues" (2014), "I Go By Free" (2015) en "Getting Personal" (2017) verscheen in 2018 de (compilatie) LP "The Blues Is Handmade" (wat je al in een titel kunt duidelijk maken) en een jaar later zijn eerste live album "Live in Concert" (2019), dat hij met de Electric Blues All-Stars in 2018 op meerdere locaties opnam. Met deze band zagen we Strauss vorig jaar in de MOD in Hasselt, met o.a. zijn stadsgenoot Alex Lex (Keith Dunn, Louisiana Red, Billy Boy Arnold, Big Daddy Wilson, Bob Margolin) aan de drums en de uit Seattle komende  bassist Kevin Duvernay (Johnny Copeland, Big Jay McNeely). Verder, een man van het eerste uur, blues- en boogie-woogie pianist Christian Ranneberg en uit Steinfurt, de jonge saxofonist / hondharmonicaspeler Thomas Feldmann (Igor Prado, Memo Gonzalez, BB & the Blues Shacks). Deze eersteklas band en een excellerende blazerssectie onder aanvoering van Sax Gordon zijn nu wederom te horen op Kai Strauss vierde studioalbum "In My Prime" waarop ze een vuur van de jaren 70 funky bluesinvloeden ontsteken, waarin Kai's zijn geweldige bluesy gitaarspel en zijn soulvolle vocalen een belangrijke rol spelen.

Toch is "In My Prime" geen herhaling van zetten. Dat hoor je eigenlijk in bijna alle tracks die volgen, waaronder de cover van Michael Bloomfields "You’re Killing My Love". Met de eerste single uit deze plaat voelt hij zich een "Guest In The House Of The Blues" en toont hij het respect voor zijn idolen en pioniers: Guitar Slim, Luther Tucker, alle drie de Kings, Otis Rush en Magic Sam. Ze leven allemaal door in zijn spel. Zelf zegt hij: "Guest In The House Of The Blues…is about my love for the Blues and what it means to me. The title is supposed to express my respect for the afro-american culture and the origins of this beautiful and expressive music. I have always been welcomed with open arms wether it was among American musicians and audiences or European. I’m thankful for the hospitality I recieved in the house of the blues and I would love to share my passion with you. Thanks in advance to help us spread the word…"

"In My Prime" bevat ook tracks waarin invloeden uit de soul en funk belangrijker zijn dan invloeden uit de blues, en krijg je een opvallend pure plaat zonder al te veel opsmuk en dat bevalt me wel. Ook wanneer Strauss zijn gitaarlijnen wat subtieler inkleurt, maakt hij diepe indruk met snarenwerk waarvan de meeste muzikanten alleen maar kunnen dromen. Het is een plaat waarop liefhebbers van de stem en het gitaarspel van Strauss ruimschoots aan hun trekken komen, maar ook een ieder die geen liefhebber is van zijn bluesy muziek, zal onder de indruk zijn van de mooie soulvolle klanken op de nieuwe plaat van de uit het Duitse Osnabrück opgegroeide gitarist. "In My Prime" is een gedreven klinkende plaat waarop Strauss  zich niet heeft laten verleiden tot een maken van muziek met hitpotentie. Het tempo ligt op deze plaat misschien wat lager dan we van hem gewend zijn, al kan Strauss in een aantal songs net wat langer door jammen, wat spectaculair gitaarwerk oplevert. Maar ook in de wat kortere songs met een ondersteunende rol van fraaie blazers, maakt hij een gepassioneerde indruk en maakt hij muziek die geen compromissen heeft gesloten.

In zijn nieuwe songs begrijpt Kai Strauss maar al te best dat muziek altijd een verhaal moet vertellen. Oprechte zang en smaakvol gitaarspel met gevoel en emotie kleuren dan ook 11 nummers over persoonlijke ervaringen in het reeds vernoemde, "'Guest In The House Of The Blues", over meer actuele onderwerpen als in "World Crisis Blues" en ook als hij de duistere kant van het leven in "Put That Bottle Down" omarmt. "In My Prime" is zeker niet zomaar een herhaling van zijn eerdere werk, maar een bewijs van zijn muzikale en persoonlijke groei waardoor hij in de toekomst een betekenisvolle en opwindende bluesartiest zal blijven in de Chicagoblues scène. Ik heb inmiddels alle albums van Kai Strauss in huis, maar hij klonk wat mij betreft nog niet vaak zo puur als op "In My Prime". Natuurlijk helpt het 'lenteweer' van het moment wat mee, maar ook als het twintig graden zou vriezen zou dit album zorgen voor zomerse temperaturen, want wat Strauss hier laat horen is van grote klasse. Ik was met enige vertraging zeer onder de indruk van "Getting Personal", maar "In My Prime" is als je het mij vraagt nog een stuk beter. Kai Strauss heeft een heerlijke plaat gemaakt voor late avonden en vroege ochtenden, maar ook in de tussenliggende perioden kan ik deze plaat uitstekend verdragen.